យើងខ្ញុំសូមយកចំនុចសំខាន់ៗខ្លៈមកបង្ហាញ៖
I.កន្លែងព្រៈនិព្វាន
នៅចង្កេះភ្នំផ្នែកខាងជើង មានព្រៈវិហារមួយ គ្របប្រប់លើព្រៈពុទ្ធបដិមាករ ចូលនិពានមួយអង្គ
សាង ដោយថ្មយ៉ាងធំមានបណ្តោយ ប្រមាណ ២៧
ម៉ែត្រ។ តាមជំនឿអ្នកស្រុកនៅទីនោះ បានហៅកន្លែងនោះថា(
កន្លែងនិព្វាន)
II.
រូងក្រោមដី
នៅខាងក្រោម កន្លែងព្រះនិព្វាននេះបន្តិច មានរូងដីមួយកន្លែង ទទឹងប្រមាណ ៥ ម៉ែត្រ
បណ្តោយ ៦ម៉ែត្រ ជារូងទាល់ តែមានមកយូរអង្វែងកាលហើយ។
III.
ឥសីចង្ក្រម
មានខឿនថ្មមួយកន្លែងដែលមានជំនឿថា អាចព្យាបាលជំងឺផ្សេងៗផងដែរ។
IV.
វិហារត្រៃត្រឹង
លុះឡើងដល់កំពូលភ្នំមានព្រះវិហារមួយជាសំណង់ចាស់បុរាណដែលមានទទឹង
៨ម៉ែត្រ បណ្តោយ ១៥ម៉ែត្រ។
V. អំពីរូងដី និង ឥសីចង្រ្កម
សេចក្តីដំណាលថា : កាលដែល ស្តេចដំបងក្រញូងជ្រែករាជនោះ
ក៏បានឡើងគ្រប់គ្រងរាជរហូតមក។
ប៉ុនែ្តរាជសម្បត្តិនេះពុំបានសុខសាន្តទេ
នៅរយៈពេលតែ៧ឆ្នាំនិង៧ខែប៉ុណ្ណោះ មានអ្នកមានបុណ្យម្នាក់គឺពញាក្រែកគឺ មកដណ្តើមរាជជាបន្តទៅទៀត។ ដំណើររឿងមុននិងបានរាជទៅ ព្រះបាទពញាក្រែកសោយរាជ្យបន្ត ។នៅសម័យនោះ ព្រះបាទដំបងក្រញួងនោះមិនគោរពតាមធម៏ ហើយអាងមានរីទ្ធអំណាច បានធ្វើទុក្ខទោសដល់ក្សត្រអង្គមុនសន្ធឹកណាស់ ហេតុនេះបានជាពៀរវេរាមកដល់ព្រះអង្គវិញ គឺក្រោយដែលព្រះបាទពញាក្រែកដែលឡើងសោយរាជហើយ
ក៏ចេញបញ្ជាឲ្យចងអាឃាតព្យាបាទវិញដែរ។
ប៉ុនែ្តនេះពេលនោះមានអ្នកម្នាងមួយនោះមានគភ៌រត់ទៅពួនស្នាក់នៅនិងលំនៅរាជសណ្តានជារាស្រ្ត។
ថៃ្ងមួយមានហេតុភេទចំឡែកជាប្រផ្នូល ព្រះបាទពញាក្រែក
ក៏ហោរាគន់គូរមើល ហោរាក្រាបទូលថា
មានអ្នកមានបុណ្យម្នាក់ទៀតចាប់បដិសន្ធិក្នុងផៃ្ទរបស់
អ្នកម្នាងនៃសេ្តចដំបងក្រញូង ស្ថិតនៅទិសណាៗក៏ប្រាប់គ្រប់សព្វ។
វេលានោះព្រះបាទពញាក្រែកនោះក៏ឲ្យពិជឃាត
តាមរកឃើញយកមកកាប់សំលាប់ចោលទៅ ។ តែពេលកាប់នោះ
ទារកនេះឯងក៏រត់ឡើងពីពោះ ទៅក្នុងទ្រូងម្តាយ
លុះត្រាតែពិជឃាតទៅផុត ទើបទារកចេញពីផៃ្ទមាតាមកនៅកណ្តាលវាល
ពេលនោះមានសត្វបក្សីមួយធំឃើញ ទារកនៅកណ្តាលវាលដូច្នោះ
ក៏ចុះមកកាងស្លាបគ្របដណ្តប់ទារកកុំឲ្យក្តៅ
ជួនជាមានបុរសម្នាក់ឈ្មោះតាគោហេ គាត់ព្យួរដីហើយដើររូតរះទៅផ្ទះ
ប្រទះឃើញទារកនេះ គាត់ក៏បីយកកុមារទៅទុកថែរក្សាអស់រយៈពេល៧ឆ្នាំ
សេ្តចអោយហោរាគន់គូរម្តងទៀត ព្រះអង្គជ្រាបថា
អ្នកមានបុណ្យនោះមិនទាន់ស្លាប់ទេ ទ្រង់ត្រាស់ឲ្យយកកេ្មង៧ឆ្នាំ
ទាំងអស់មកផ្តិតមើលក្រយ៉ៅដៃ។
ពេលនោះតាគោហេក៏ត្រូវគេកេណ្ឌឲ្យយកចៅចិញ្ចឹមគាត់មកផ្តិតដែរ
ស្រាប់តែ មានរូបកងចក្រនៅបាតដៃចៅគាត់ ដែលត្រូវគេយកទៅប្រហារចោល
ព្រោះសំគាល់ថា ជាអ្នកមានបុណ្យ
ប៉ុនែ្តតាគោហេលួចកញ្ឆក់ចៅពររត់គេច
ដោយមានសត្វកាងស្លាបគ្របពីលើរហូតទាល់តែបាត់ផុតពីមុខបណ្តាជនអ៊ូអរទៅ
សេនាអាមាត្រនាំគ្នាតាមកិតដែរ តែពុំទាន់។ តាគោហេ
នាំកុមារនេះពីស្រុកមួយទៅស្រុកមួយដូចជា កាត់ទនេ្លធំ
ត្រង់រកាកោងឆ្លងទៅល្វាទេរ ដល់វិហារសួរ តែពុំបាត់ភិតភ័យសោះ
ត្បិតទ័ពគេចេះតែដេញតាមពុំឈប់ឈរ។
កាលនោះគាត់នាំកុមាររត់ពីវិហារសួរ ឆ្លងទនេ្លមកខាងលិច
ហើយឆ្លងកាត់ភូមិកែ្បរមាត់ទនេ្លទៅរកទីភ្នំ ដើម្បីស្រួល
ពួនស្នាក់អាស្រ័យ។ គាត់ទៅពួននៅភ្នំមួយ ក្នុងខេត្តសំរោងទង
(ដែលសព្វថៃ្ងហៅថា ភ្នំប្រសិទ្ធនេះឯង)។
ទីភ្នំនេះ ពុំមានជនសាមញ្ញណាទៅដល់ទេ កាលពីសម័យនោះ។
ដូចេ្នះហើយបានជាតាគោហេយល់ឃើញថា ជាទីសុខសាន្ត។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ
ទីនោះឯងជាទីអាស្រមបទនៃពួកឥសីទាំងឡាយ
ធ្វើចង្រ្កមភាវនារាល់ថៃ្ងផង តាំងពីមកនៅកនែ្លងនេះ
ក៏បានប្រកបនិងសេចក្តីសុខស្រួលមែន។ លុះដល់ព្រះបាទពញាក្រែក
សោយរាជ្យអស់កាលដ៏យូរមក ក៏សោយព្រះទីវង្គតទៅ
ទើបមន្រ្តីរាជការទាំងអស់ស៊ើបសួររករាជកុមារ ជាបុត្រអតីតមហាក្សត្រ
ដើម្បីដងែ្អឡើង គ្រងរាជ្យ។ ទទួលពេលនោះលេចឮល្បីព្រះរាជកុមារ
ព្រះរាជបុត្រមួយព្រះអង្គ ដែលនៅជាមួយតាគោហេ
ហើយដែលអ្នកស្រុកស្គាល់ព្រះនាមថា "បក្សីចាំក្រុង"
ព្រោះតាគោហេបានថ្វាយនាមនេះ តាំងពីគាត់ឃើញបក្សីតាម កាងស្លាប
លើរាជកុមារពីតូចនោះមកម៉េ្លះ។
អស់ពួកសព្វមុខមន្រ្តីនាំគ្នាទៅដងែ្អយកព្រះរាជកុមារបក្សីចាំក្រុង
ហើយរៀប អភិសេកគ្រងរាជ្យសម្បត្តិទៅ។ ក្រោយពីបានគ្រងរាជ្យហើយ
ព្រះអង្គក៏ចាត់ឲ្យសាងព្រះពុទ្ធរូបព្រះវិហារ
ទុកជាទីគោរពនៅលើភ្នំនេះ ហើយសន្មត នាមទីភ្នំនេះថា :
"ភ្នំបៈសីសិទ្ធិ" បានន័យថា ភ្នំរបស់ឥសី សឹងប្រកបតាមប្រាថ្នា
ព្រោះកាលដែលរស់នៅលើភ្នំនេះ តាគោហេ តែងតែបន់ស្រន់ជារឿយៗ
សុំបួងសួងឲ្យរាជកុមារបានឡើងសោយរាជ្យ លុះឥឡូវនេះក៏បានសម្រេចដូច
ប្រាថ្នាមែន ទើបបានជាសន្មតទីនេះថាដូចេ្នះ។
ភាគ(ត)
(ដងស្រងៈ សៀវភៅរឿងព្រេងនិទានខ្មែរ)
(ដកស្រង់ចេញពីលោកតសាម្នាក់ ដែលគង់នៅទីនោះផងដែរ)
No comments:
Post a Comment